کریم خاوری .مقاله

ّبسمه تعالی 

سلام علیکم : تصورم براین است که ما( مربیان، داوران،اعضاء هیئت) باید باور کنیم که ، مادرخدمت ورزش هستیم نه ورزش در اختیار ما!

 باور کنیم چیزی از ورزش و ورزشگاه طلبکار نیستیم بلکه سلامتی و تندرستی و کسب آبروی ورزشی را به ورزش بدهکاریم

 و این بدهکاری را با خدمت به ورزش باید ادا کنیم ...

هرورزشکاری که به ما مراجعه میکند امانتی است ازطرف جامعه کوچکی بنام خانواده که ساخته شود و از رذایل و زشتی دورگردد و کسب اعتبار و مقام و افتخار نماید 

برای عزت و سربلندی کشورش و جامعه خودش ...

 متاسفانه شنیده میشود برخی از همکاران و سروران با تربیت بوکسورها ادعای وراثت براورا دارند و با گفتن شاگردمن !

 منیت و تکبر و حاکمیت خودرا برورزشکار نشان میدهند 

و این بسیارصفت زشت و بدی است 

ورزشکار متعلق به همه است کسب افتخارش متعلق به همه است و همینکه سربلندی و افتخار کسب میکند آرامش و امنیت و اعتبار برای مربیانش  بدست می آورد 

و همین باید برای مربی کافی باشد 

از مربیان عزیز تمنا دارم از بیان اینکه فلان بوکسور شاگردمن است ومن اوراتربیت کرده ام و باید تا ابد شاگردم باشد پرهیز کنید 

هربوکسوری حق دارد بعداز آموزش مانند دوران دبستان و دبیرستان ودانشگاه و داشتن اساتید مختلف میدانهای بزرگتر و محیط های ارزشی تری برای کسب افتخارآمیز جدیدی انتخاب کند

 و ماهم اورا تشویق کنیم 

یک استاد و معلم ابتدایی نمی تواند در سطح دبیرستان ودانشگاه و مراکز علمی تدریس کند

 همانطور که استاد دانشگاه نمی تواند معلم کلاس اولی باشد 

ارتقاء در ورزش و درس اصولی دارد که باید مراعات شود

ودر آخر عزیزان بدانند ضمن ارج نهادن به زحمات مربیان برای بالا رفتن ارزش کارشان ...

باید باور کنند که  همه متعلق به هیئت و اداره ورزش هستیم ودرچهار چوب قانون و دستورالعملهای مربوطه کارکنیم 

هیئت بوکس شهرستان کوهدشت